Jak zjeść cmentarną żabę? [Kronika bydgoska]

Jarosław Reszka

Przecież wszyscy wiedzieli... - takie były najczęstsze reakcje moich koleżanek i kolegów, doświadczonych dziennikarzy, którzy w poniedziałek przeczytali w „Expressie” o badaniach, jakie w parku Witosa przeprowadził archeolog Robert Grochowski.

Nieprawda. Nie „wszyscy” i nie „wiedzieli”. Jeśli bowiem ktoś wiedział, a nie przypuszczał, że płytko pod parkową zielenią i alejkami leżą liczne groby pochowanych tu przed 1946 rokiem ewangelików, to musiał należeć do powojennej komunistycznej elity.

Trzeba pamiętać, że park powstawał kilka lat po wojnie. Inna była wtedy wrażliwość na śmierć i inny stosunek do Niemców

To ci ludzie w zaciszu gabinetów podjęli decyzję, by niemal bez ekshumacji na terenie cmentarza urządzić park z muszlą w środku i blokami na obrzeżach. Jeszcze w lutym, gdy informowałem o staraniach o odbudowę muszli koncertowej, czynionych przez byłą wiolonczelistkę, Sylwię Kreję-Nuszel, pisałem o prawdopodobnie dziesiątkach tysięcy zmarłych spoczywających (?) w tym miejscu. Pani Sylwii to nie przeszkadzało. „Trzeba z żywymi naprzód iść” - przekonywała mnie słowami Asnyka.