Góry to wielka pasja, która podpowiada nam jak mamy żyć

Dorota Witt

- Jak to jest być żoną i matką himalaistów? Czy zakazy powstrzymałyby Lecha i Wojciecha Flaczyń-skich przed realizacją pasji? I czy ona, matka i żona, miała pokusę, by im tego zabronić? Rozmowa z Barbarą Flaczyńską.

Kto kogo zaciągnął w góry - ojciec syna czy odwrotnie?
Mąż spędził dzieciństwo w Starachowicach. Powtarza, że codziennie patrzył przez okno na Góry Świętokrzyskie. Miał je we krwi. Na dobre zainteresował się wspinaniem, kiedy pozazdrościł pasji swojemu bratu. Najpierw się od niego uczył, potem wspinali się razem, aż w końcu Lech sam zapisał się do klubu wysokogórskiego. Żartuje dziś, że zaczynał jako starszy pan. Miał ponad 30 lat, a koledzy na kursie wspinaczkowym to byli licealiści i studenci.

Szybko okazało się jednak, że ma dużą wiedzę o górach, wspina się dobrze, szybko, często lepiej od młodzików. Po 4 latach został instruktorem. Dziś ma prawie 70 lat i wspina się na ośmiotysięczniki. Od początku w tę pasję była zaangażowana cała rodzina. Mąż zabierał dzieci w skałki, gdy miały 6-7 lat, ja jeździłam z nimi. Psa też zabieraliśmy. Nie dałam się namówić na wspinanie. Obserwowałam dzieci, czytałam książki, przygotowywałam jedzenie. Nasza córka Ania i najmłodszy syn, Maciej, potraktowali wspinanie rekreacyjnie. Wojtek był najwytrwalszy, widać było, że wspinanie bardzo go fascynuje.

Dziś podejmuje coraz odważniejsze wyzwania. Na co dzień pracuje w Norwegii, jest też przewodnikiem górskim, wspina się latem i zimą na lodospadach. Obawiam się, że po swoim ostatnim wyczynie - zdobyciu szczytu Makalu, piątej co do wysokości góry na świecie, liczącej 8463 m n.p.m., będzie planował swoje wyprawy jeszcze śmielej.